Hoe kon je?!!?

Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met m'n bokkesprongen en maakte je aan het lachen. Je noemde me "je kind" en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal kapot gemaakte dekens, werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was hief jij je vinger op en vroeg me "hoe kun je?" maar dan kreeg je medelij met me en rolde je om en gaf me buikkriebels. Het kapot maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij t enorm druk had. Maar daar werkten we samen aan. Ik herinner me de nachten van lekker tegen elkar aan liggen in bed, waarbij ik dan luisterde naar dingen die je me toevertrouwde en je geheime dromen, het levven was perfect op DAT moment. Samen maakten we lange wandelingen, renden in het park, maakten autoritten en stopten voor ijsjes  (ik kreeg enkel een hoorntje omdat ijs slecht is voor honden, zei je). Ik deed lange dutjes in de zon, in afwachting van jouw thuiskomst, aan het eind van de dag. 

Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd te spenderen aan je werk en je carriëre, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensenwereld. Ik wachtte geduldig op jou, ik hielp je met je soms gebroken hart en teleurstellingen, ik ging nooit tegen je tekeer als je een slechte beslissing had genomen en overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was. 

Ze is nu je vrouw en GEEN "hondenpersoon" maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ONS huis. Ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij ook gelukkig was.

Toen de mensenbaby's kwamen, deelde ik jouw opwinding. k was gefascineerd door hun roze kleur, hun bijzondere geur en ik wilde ook moeder van hun zijn. Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dat ik heb pijn zou doen en ik spendeerde zodoende het meeste van mijn tijd opgesloten in een kamer of in de hondenmand. Ik wilde zo graag van hun houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde". Toen ze groter werden, werd ik hun vriend. Ze trokken aan mijn vacht, duwden zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen. staken hun vingers in m'n ogen, onderzochten m'n oren en gaven me kusjes op m'n neus. Ik hield van alles dat met de kinderen te maken had en van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voorkwamen. De kinderen zou ik verdedigen met mijn leven als dat nodig zou zijn. Ik sloop vaak stiekum naar hun bed en luisterde naar hun angsten, onzekerheden en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit zou op rijden, 

Er was ooit een tijd dat andere mensen je vroegen of je een hond had en dat je op dat moment mijn foto nam uit je beurs en he verhalen vertelde over mij. De afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja" en veranderde van onderwerp. Van "jouw" hond veranderde ik in "zomaar een hond" en je vond iedere kostenpost ten aanzien van mij teveel.

Nu heb je een nieuwe carriëre kans gekregen in een andere stad.Jij en zij zullen gaan verhuizen naar een appartement waar ze geen huisdieren toestaan. JIJ nam de juiste beslissing voor "jouw" familie, maar .................................... er was een tijd dat IK jouw enige familie was......................

Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel. Ik rook de geur van honden en katten, ..... van angst, ......verloren hoop. Je vulde het papier in en zei ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden" Ze gaven je een pijnlijke blik. Ze begrepen de realiteit van een hond op middelbare leeftijd, ondanks dat ik er eentje was met een stamboom. Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde" ......  "Nee papa!! alsjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!" Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net had gegeven over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft.

Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je had een deadline die je moest halen en nu had IK ook een deadline. Toen je weg was, zeiden 2 aardige dames over je dat je vast al maanden eerder had geweten dat je zou verhuizen en dat je geen enkele poging had ondernomen om voor mij een goed tehuis te vinden. Ze schudden beide met hun hoofd en vroegen "HOE KON JE..."

In dit opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat. Ze geven ons eten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlust enkele dagen geleden. In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen, ik hooopte dat JIJ het was, dat je van gedachte was veranderd en dat het allemaal maar een nare droom was..... ik hoopte dat er misschien IEMAND was die om mij gaf.... iemand die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik de concurrentie met de vrolijke kleine puppies niet kon winnen werd ik verplaatst naar een hok ver in de hoek en daar wachtte ik..............

Ik hoorde haar voetstappen aan het eind, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer. Een heerlijk stille kamer. Ze plaatste me op een tafel en aaide mijn oren en zei me dat ik me niet druk moest maken. Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing. De dagen van de GEVANGENE VAN DE LIEFDE waren op. Conform mijn natuur maakte ik me meer druk om haar dan om mij zelf. Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen. Ze plaatste met gevoel een tourniquet  om min voorpoot en ik zag een traan op haar wang. Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, ................jaren geleden. Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan. Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en murmelde "hoe kun je..............." En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze "HET SPIJT ME ZO ERG" Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn. Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde. 

Met m'n laatste beetje energie probeerde ik 't puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere 'HOE KUN JE" niet bedoeld was voor haar.

Het was JIJ, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht. Ik zal aan je denken en voor eeuwig op de wachten.

Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik........................................ 

Een foutje!!!!

Ieder die graag een nestje wil, hoopt dat alles "vlekkeloos" verloopt. Helaas is dit absoluut niet altijd het geval!!

Hiep hiep hoera, een nestje, alles gaat zo als gewenst, totdat er een pup op 3 weken leeftijd ineens slap wordt, hoe kan dit?!  Verslikt?! Verhoging!! Naar de dierenarts (na overleg met collega-fokkers)  dachten aan uitdroging dus mocht er vocht worden ingespoten. Het leek er op dat dit werkte, maar helaas! Volgende dag, antibiotica-kuur gekregen en verdomd, het hielp. De pup knapte op, gelukkig.

Toen de dame in kwestie een week of 6 was, had ze toch nog niet de snelheid en kracht in de achterhand waarover haar broers en zussen wel beschikten. Ach, een ritje naar de dierenarts was toch al gepland voor de 1e inenting, daar aangekomen werd bij onderzoek gekeken en er was eigenlijk niets bijzonders te ontdekken.  Misschien wat achterstand!! Gewoon wat in de gaten houden.

De pups vlogen uit en voor deze dame was er niemand, want er kon geen zekerheid over de 'gezondheid' qua lopen gegeven worden dus ze bleef waar ze geboren was. Na wat heen en weer gemail met een zeer kundig man, werd het in een keer helder. Dit was toch de pup die antibiotica had gekregen!!! Welke anti-biotica?! BAYTRILL!!!! lees de bijsluiter en dan valt alles op zijn plek............................

Nou alles duizelde, de pup had iets gekregen wat niet voor haar bestemd was en ALLEEN gebruikt mocht worden voor volwassen honden. De contra-indicatie bleek kraakbeenleasie te zijn! Vreselijk, hoe had dit kunnen gebeuren!!!!! De dierenarts draaide er "gelukkig" niet omheen, excuus, heb het middel gekozen aangezien het zulke goede resultaten gaf, bij volwassen honden............ Er kon een onderzoek komen bij de 2e lijnspraktijk, wat schoot je daarmee op!! De pup kon een spuit krijgen en dan werd ze opengesneden om te kijken hoe groot de leasie zou zijn!!! Dit was voor ons geen optie, zij had hier niet om gevraagd, het was haar overkomen!!!

Dankzij de kundige man ('Dr Phil") is het voedingssupplement E-Biosynov op haar pad gekomen en dit heeft haar geholpen. Het heeft haar "gesterkt".

Inmiddels is het kleine puppeteefje van toen een grandioze lieve puberdame, welke met behulp van het voedingssupplement, aardig op de been is gekomen. Ze heeft voor een loopje als een Bulldog en het karakter van een Newf, wie haar zus met een blafje verklikt als deze iets doet wat niet mag.

Al met al een geweldig beest.

(met dank aan "Dr. Phil")

Echte vriendschap

Een week na de aardbeving en Tsunami in Japan ontdekte een hulpteam midden in de ravage van het verwoeste Sendai een hond die aan de zijde verbleef van zijn doodzieke soortgenoot. De bewoners berichtten dat de hond weigerde zijn vriendje te verlaten. De mensen van het hulpteam lokten de bezorgde hond weg met voedsel om te kijken hoe de andere hond er aan toe was.

Wonder boven wonder de zwaar gehavende stumperd leefde nog. Acht dagen lang waakte zijn vriendje over hem en hield hem warm en droog. Beiden werden meegenomen naar een dierenkliniek. Ze zijn allebei aan beterende hand en zullen bij geschikte baasjes worden geplaatst, samen natuurlijk.....................

Van dit verhaal is een you-tube-filmpje.

Bindingsangst

Vosje was een roodbruin hondje, met halflanghaar een spits snuitje en een krulstaart. Eigenlijk kon je er geen ras op plakken, gewoon een schattig pupje. Hij belandde in het asiel omdat er een baby op komst was en de aanstaande ouders waren bang dat de hond het kindje iets zou aandoen!

Vosje had in eerste instantie in huis geleefd. De baasjes waren onderwijzers en omdat het zomervakantie was, waren ze in die periode elke dag thuis. Daardoor kreeg het diertje veel aandacht. Soms zelfs te veel! Toen het echtpaar weer aan het werk ging, was Vosje elf weken oud. Hem de hele dag in huis te laten, leek risico's met zich mee te brengen dus moest de pup zich overdag buiten vermaken. Er was een overdekt terras, dus hij kon droog liggen, al had hij geen hok of een mand, Zijn behoefte deed hij in de tuin en als het mooi weer was, ging het echtpaar 's avonds en in het weekend wel eens wandelen. Vosje mocht dan mee. Het was geen aanhankelijk hondje, vertelde mevrouw. Het ging zo zijn eigen gang en deed zijn ding. Luisteren deed hij ook niet. Onverschillig was hij, en dan nu die baby.... Nee, zo'n hondje was vast gelukkiger op een boerderij. Niet dat ze daar een liefhebber voor wisten, dat moest het asiel maar regelen. In het asiel werd besloten Vosje niet direct te plaatsen. Hij zou eerst moeten leren wat liefde en aandacht is en hij moest deelnemen aan een cursus basis gehoorzaamheid. Zowel vaste medewerkers als vrijwilligers hadden met het hondje te doen. Als zij probeerden contact te maken, draaide hij zijn koppie om en als je hem aaide begon hij te bibberen. Doordat er steeds andere verzorgers waren, kon hij zich ook niet makkelijk hechten.

Na een verblijf van drie maanden in het asiel werd Vosje geplaatst bij een vrouw die thuiswerk deed. Dat leek ideaal omdat Vosje dan niet meer alleen moest zijn. Maar na een paar werken werd hij teruggebracht. De vrouw verzorgde strijkgoed voor mensen en er was al een klacht gekomen dat er haren werden gevonden op de lakens. Weg Vosje.

Hij werd nog een keer geplaatst bij een wat ouder stel. Na twee maanden brachten zij hem terug omdat hij steeds wegliep. Hij groef een gat onder de heg en weg was hij. Stel je voor dat er een ongeluk zou gebeuren. Nee, het echtpaar werd nerveus van Vosje. De medewerkers van het asiel begonnen te twijfelen.

Op een dag leek er een geschenk uit de hemel te komen, in de vorm van een al wat oudere pastoor. Hij zocht een hondje als gezelschap. Een diertje dat bij hem aan zijn voeten kwam liggen wanneer hij zijn preek voorbereidde en waarmee hij regelmatig een wandelingetje kon maken om van de natuur te genieten. Zou dat niet een ideale baas voor Vosje zijn?

Meneer pastoor was ontroerd door het verhaal van Vosje. Hij wilde hem graag adopteren. Hij kreeg het advies zijn nieuwe hondje een andere naam te geven en in het begin niets te forceren. Dus niet overladen met liefde en knuffels, maar rustig afwachten tot de hond naar de baas kwam. En geduld had die man. Uren zat hij rustig te lezen en keek hij vanuit zijn ooghoeken hoe Vosje, die nu Tyra heette, steeds een stukje dichterbij kwam. En stukje bij stukje kreeg Tyra vertrouwen in deze rustige man, die er bijna altijd was. Op een dag kwam zelfs het moment dat Tyra helemaal tegen hem aan kroop, alsof hij wilde zeggen: "alsjeblieft streel mij". Dat woordeloze verzoek werd ingewilligd en er ging een siddering door het hondenlijfje. Voorzichtig legde de man zijn hand op de kop van het hondje en zei: "wij tweetjes, wij redden het wel samen he"? En zo bleven ze minutenlang zitten. Toen kneep Tyra zijn ogen dicht ten teken dat hij zich volledig overgaf, omdat hij eindelijk een mens had gevonden die hij helemaal vertrouwde. Het duo werd onafscheidelijk en de pastoor deed er alles aan om zijn vriendje de beste behandeling te geven. Hij ging regelmatig hondenboeken halen in de bibliotheek om maar zoveel mogelijk te weten te komen over het karakter, het gedrag en de verzorging van honden. Ook werd hij vaste klant bij de plaatselijke dierenspeciaalzaak. En geloof maar dat daar flink werd ingekocht, waaronder een grote zak hondensnoepjes. Regelmatig verstopte hij zo'n snoepje onder de tafel of in de mand van Tyra, die dat dan moest opsporen. En tegen alle regels in maakte hij een balletje van zijn oude sokken. Er is een gouden regel dat een hond het verschil niet ziet tussen oude en nieuwe sokken en dat ze die dus geen van beide mogen hebben. Maar voor Tyra hadden die oude sokken wel een heel speciale betekenis. Hij kreeg ze alleen wanneer Meneer pastoor even weg moest om een mis op te dragen of om een geloofsgenoot te bezoeken. Dan wist Tyra dat zijn heer en meester weer terugkwam en hem niet was vergeten.

De kalme tevredenheid van meneer pastoor is overgegaan op het angstige hondje. Vosje, een hondje met bindingsangst, veranderde in een zelfverzekerd, rustig huishondje. Haar wat doffe ogen, die altijd van personen wegkeken, staan nu helder en hij kijkt iedereen recht aan.

Daarmee is opnieuw bewezen dat verkeerd behandelde honden weer op het goede spoor kunnen komen. Maar niet zonder kennis, geduld, begrip en liefde.

Overigens vragen zowel meneer pastoor en de hond zich af, wie nu precies voor wie het geschenk uit de hemel was.

(stukje uit Hart voor Dieren, geschreven door Lauret van Voorene)

Onrust in de roedel?!

Als je 3 newfies hebt, kan er ook wel een 4e bij.  Dan kies je voor een herplaatser. Ingeschreven via de newfoundlanderclub en een paar maanden later telefoon, om half 11 's avonds?! In Balkbrug zat een Dame, van goed een jaar oud.

In eerste instantie was het de bedoeling geweest van de fokker om haar te houden, alleen bleek ze wat gezondheidsproblemen te hebben. Koos er voor toen De Dame een maand of 7 was deze te verkopen aan een jonge vrouw, welke op haar beurt ook de verzorging niet aan kon en De Dame rondom haar eerste levensjaar in een pension terechtkwam. De reden voor een ander plekje: De dame in kwestie gedroeg zich nogal "dominant" over de leidster van de 16 tallige roedel. Deze begon wat weg te kwijnen en stilletjes in een hoekje te zitten. Dit kon niet de bedoeling zijn.

Eenmaal op haar 'nieuwe' plekje aangekomen, was het de bedoeling de Dame rustig aan het 3-tal voor te stellen, maar eerst even zelf het terrein verkennen. Nou, wat een succes. Binnen 5 minuten sprong De Dame over het hekwerk heen en wilde veel verder dan alleen haar 'nieuwe' terrein verkennen. Maar luisteren!! één  keer roepen en ze kwam al kwispelend terug. Daarna ging de begroeting tussen haar 'nieuwe familie' zonder problemen. 's Nachts was een "ramp" rondom 3 uur half 4 begon ze te janken, de eerste nacht er uit, maar dit was niet de bedoeling. Vanaf de 2e nacht genegeerd en na een week was het over. Alles ging verder voortvarend. Ze groeide en nam deel aan een paar clubmatches, alwaar ze goede beoordelingen kreeg. Ze werd wat ouder en "rijp" voor een ontmoeting met een "man" waarmee een gezin gesticht zou kunnen worden. De klik tussen haar en de verkozen reu verliep grandioos. Het resultaat was een nest van een stel prachtige zwarte en bruine pups. Welke op hun beurt weer uitvlogen.

(Zeer bijzonder, maar de 2 zwarte teven, welke in dit nest geboren werden, zijn weer teruggekomen en later op nog betere plekken terecht gekomen. Hoezo herhaalt de geschiedenis zich?!)

Naarmate de tijd vorderde, werd ze ook wel wat "drukker" in de zin van corrigeren naar de soortgenoten. Dit tot "irritatie" van de mannelijke helft in het gezin. Er werd niet gezien dat De Dame meer aandacht nodig had, het liefste liep ze een hele dag met je mee en wilde ze een hele dag geborsteld en gekroeld worden. In dit gezin, wat inmiddels was uitgebreid naar 6 honden, moest de aandacht verdeeld worden. Wat zo goed mogelijk gedaan werd, maar niet genoeg voor De Dame. Daardoor werd het voor de oudste teef er niet leuker op en ook de een na jongste moest het nogal eens ontzien.

Tot groot verdriet van de bazin, maar er moest een keuze gemaakt worden. Konstant maar scheiden was niet de juiste optie, niet voor de honden maar ook niet voor de mens. Na heel veel uitstel is er toch gezocht naar een nieuw thuis en dit is gevonden. 

De Dame logeerde nu in een hondenwalhalla samen met een reu, welke na het overlijden van zijn maatje, het te eenzaam had. Op deze logeerplek was het geweldig, maar de heer des huizes was niet erg van haar gecharmeerd en daardoor kwam ze weer terug bij "haar familie".

Helaas ging dit niet over rozen en de eerste dagen was t een ramp. Laat haar eerst maar wat tot rust komen, was het motto en dan zien we wel verder. Maar het ging niet zoals gehoopt.  Wat is wijsheid.!!!................................                                                             Nogmaals de knoop doorgehakt, ze moet een liefdevolle baas krijgen die haar ziet zitten. Het heeft heel wat mailverkeer "gekost" en tenslotte een kennismaking, tussen de "nieuwe baas en bazin" en dit ging prima. Het meest bijzondere van alles was wat de "nieuwe bazin in spé" deed, was een hondekoekje tussen haar lippen en deze aan De Dame aanbood. Deze pakte De Dame zo voorzichtig, dat de bazin er paf van stond, die had dit nooit verwacht. Want ze kan nogal gretig zijn met koekjes en kluifjes. Dit overtuigde de moed en het vertrouwen van de "nieuwe bazin"...................

Heel erg veel geluk en plezier samen in het grunniger land!!

Na wat opstartproblemen leek het aanvankelijk goed te gaan. Na een operatie, welke volgens de dierenarts nodig bleek (na constatering van vaginitis) werd heel bijzonder geen zuurstof door het bloed opgenomen en is ze helaas niet meer ontwaakt.