Inday, was onbeschrijflijk, jij onze eerste beerin.                    * 18-7-1994     t 22-8-1998

In de tijd dat je bij ons kwam, was je nr 3, en was eigenlijk een kadootje, er zouden nl geen newfys zijn. Gelukkig werden we gebeld, je mocht weg want de fokker had niet genoeg tijd om je te kunnen houden. Wij hadden geluk.

Onze eerste show hebben we met jou gelopen, niet onverdienstelijk, een veelbelovende teef was de conclusie van de keurmeester. Jij vond in de ring staan helemaal geen probleem.

Veel heb je samen met je "zusters" genoten van de ondeugd die jullie samen uithaalden, je had net als de anderen een eigen kamer, zodat ieder goed kon uitrusten. Want er moest natuurlijk wel het e.e.a. onder controle blijven. Wat hebben we genoten samen, heerlijk met zijn 3-tjes meelopend naast de fiets, of heerlijk langs het kanaal wandelend in weer, wind en sneeuw.

Wat een schrik dat jij zo maar dood lag, een paar dagen ervoor nog naar de dierenarts geweest, was niets verontrustends, beetje hijgen, maar het was ook wel warm weer. Wat waren we ontdaan toen we je vonden. Een hartstilstand! Verschrikkelijk.

Jij bent niet meer onder ons, maar voor altijd bij ons, dank je voor je vriendschap.

Senna, was meer dan oprecht, jij onze eerste berner                * 11-5-1994     t 6-1-2003

Jij was onze eerste gezamelijke hond en geboren op de dag dat wij in ondertrouw gingen.  Met jouw komst veranderde er een heleboel. De volledige baan, werd part-time want er moest gezorgd worden. Heerlijk vond je het, die aandacht voor jou alleen. In juli werd je "zus" geboren en Shori kwam in september bij ons en 3 dagen later kwam de 1e newfoundlander, Inday. Dus het was gedaan met het alleenrecht. Je vond het niet erg, maar je bleef "mijn hond". Waar ik was, was jij, waar ik zat, zat jij.  We wandelden en fietsen altijd met zijn allen tegelijk, als we dan een andere hond tegen kwamen joelden jullie alles bij elkaar en ik liep er blozend naast. Alles verliep eigenlijk zoals gewenst, tot jullie "uitbraken", jij kwam wat verkeerd terecht bleek later op de rontgenfoto, er was een stukje van je heupkom afgebroken. Gelukkig had je daar geen last van, maar het verhaal om een nestje bleef uit. Als er gelogeerd of opgepast moest worden, waren mijn ouders hier graag toe bereid, jullie werden prima verzorgd. Toen wij in 2002 terug kwamen van onze reis naar China, was er iets niet pluis. Je was magerder, reageerde wat minder enthousiast, had weinig eetlust. Wat bleek een tumor in de lever en milt. Er was een operatie mogelijk maar werd niet aanbevolen, het zou een lijdensweg worden. Het weekend zijn we doorgekomen, maar voor jou was het maandags niet dragelijk meer.  In de huiskamer heb jij de laatste adem uitgeblazen na een injectie van de dierenarts.

Senna, de lijdensweg zou te groot worden en dat wilden we je niet aandoen, je bent nog altijd mijn eerste meissie.

Chuma, was echt oprecht en wederzijds                                    * 15-6-2003    t 14-5-2008

Toen jij geboren werd, waren we echt op zoek en vonden jou in Bourtange. Wat een scheetje was je. Je kwam als gezelschap voor Shori en ons. Het klikte gelijk, zo kon ze toch een beetje moederen. Dat kon ze een half jaar later ook doen met Nalle, want die kwam jullie vergezellen.

Met jou naar de show geweest, je vond het allemaal best. Toen we HD en ED foto's lieten maken, was de uitslag een domper, hier had niemand op gerekend. Helaas geen goede heupen. Jammer. Ik loop vaak langs het kanaal en denk dan nog wel eens aan die ene keer dat we gingen fietsen, ik je los liet en verder fietste, ineens was je weg, ik roepen maar kon je niet vinden. Tot in een keer, ik kringen in het kanaal zag en ja hoor, daar was je. Mijn hart was op holgeslagen, moest je helpen want je kon niet zelf aan de kant komen, de kant was te stijl, wat was ik toen blij. Zwemmen wilde je niet meer!

In april 2008 was je niet in orde, je wilde niet eten en viel af. Zag aan je mooie kraaloogjes dat ze rondom wat gelig waren, voor mij een schok want ik dacht gelijk aan leverproblemen of kanker. De dierenarts vond mijn conclusie te voorbarig, maar na allerlei onderzoeken bleek helaas mijn gelijk een verkleinde lever, cystes in de nieren, vocht in de buik. De diagnose: levercirrhose. Hoelang mochten we nog van je genieten in 'redelijkheid'. Het wandelen was iets waar je nog van genoot, in aangepast tempo. Tot die dag dat je een klein stukje liep maar gelijk weer terug ging. Een maand na de diagnose zei dit genoeg, maar wat was het moeilijk de knoop door te hakken. De dierenarts kwam thuis, je zat met je koppie op mijn schoot, het moest gewoon zo gaan, in de tuin, waar je zo graag was, blies jij je laatste adem uit.

Sjoempe de poempe, het was voor jou beter zo, maar voor mij o zo moeilijk te bevatten. Doeg lieverd met je kraaloogjes, doe ze daarboven de groeten.

Shori, was ondeugend en langdurig                                                * 6-7-1994   t 30-1-2007 

Jij was vanaf het begin af aan een ondeugd, als pup bij de fokker zat jij met je 6 weken, als het bezoek weg was met je snufferd in de chocola en hapjes. Dit heb je je leven lang kunnen volhouden. Niets was veilig als het op tafel stond, dit heb je overigens heel goed over kunnen brengen aan Nalle. (Dit merken we nog dagelijks, zij heeft het op haar beurt weer aan de anderen overgebracht)

Met de 2 oudsten heb je samen een vrij nieuw fototoestel te pakken genomen, gelukkig was deze na jullie onderzoek wel gehavend maar nog te gebruiken. Het piepen als er een andere hond langs kwam dat deed je ook in je eentje.

Door dat je wat jongensachtig was, zagen we je absoluut niet als moedertype, wat je overigens toch wel liet zien bij Chuma en Nalle. Het onbenullige loopje, wat je na je verstapping overhield, heeft je als "oudje" wel wat genekt in je lopen. Vooral toen je ongeveer 10 jaar was, begon je steeds meer te slepen en liep met een "draaipoot". Het laatste half jaar kon je niet zelf meer goed overeind komen, je achterpoot gleed weg. Maar je was nog zeker aanwezig en met het blafje wat je gaf was duidelijk genoeg voor de anderen. Maar toen ik je, wat later de laatste dag bleek, helpen moest met opstaan en dit je blijkbaar pijn deed, kreeg ik een gniepig beetje in mijn bovenarm. Je staand niet meer plassen kon en het liet lopen, je in je eigen urine lag, was voor ons het teken. Zo kon het niet langer. In de keuken, waar je veel lag, ben je ingeslapen na hulp van de dierenarts.

Shori, je was een taaie ondeugd en jouw streken zijn nog steeds aanwezig.